We zijn als Nederlanders altijd al een reislustig volkje geweest. En sowieso hebben veel mensen die meer uit het leven willen halen, nieuwe dingen willen beleven, andere culturen, waarden en visies willen ontdekken, vaak reisbloed. Ging het vroeger nog met de benenwagen, per ezel, paard en wagen, nu vliegen we al jaren met het grootste gemak de wereld over naar de mooiste, warmste, interessantste bestemmingen. Er werd ongelooflijk veel gereisd totdat het coronavirus zijn intrede deed en ons als wereldreizigers even (of misschien langer dan dat?) stillegde zodat, geluk bij een ongeluk, de wereld kon uithijgen en bijkomen van al dat heen en weer-gevlieg. Want nee, dat kon even niet.

In mijn leven heb ik aardig wat gereisd, vooral met de auto. In mijn jeugd reden we elke zomervakantie met ons gezin naar het zuiden en brachten daar bijna 6 weken in een tent door. Vliegen deed ik pas voor het eerst op mijn 29e, in totaal maakte ik zo’n 10 vliegreizen. Dat valt nog wel mee, vergeleken met mensen die echt vaak vliegen, zoals de man die naast me zat in het vliegtuig van Singapore naar Londen, wat hij elke twee weken (!) deed, of Patty Brard die nog niet zo lang geleden elke week heen en weer vloog tussen Nederland en Ibiza. Van de zotte, toch?

Moois

Ik heb veel moois gezien en veel beleefd op de reizen die ik maakte. Een hoogtepunt was Nieuw-Zeeland dat al heel lang aan me getrokken had. Eind 2001 vloog ik er naartoe en ik vergaapte me aan het ene na het andere prachtige uitzicht, genoot van het zeer reisvriendelijke klimaat en voelde me er als een vis in het water zo thuis. Het was een heerlijk avontuur waarin we over het hele Noordereiland liftten, de mooiste boottocht ooit naar het Zuidereiland (dat me op een diep niveau verwelkomde) maakten, daar een oude, olieslurpende auto kochten waarmee we het Zuidereiland rondtrokken.

De Paua schelpen die ik op een strand vond terwijl een walrus toekeek, het houten huisje aan het ‘einde van de wereld’ op het terrein van een van ’s lands bekendste schrijfsters, de waanzinnige varens in het regenwoud waar we kampeerden, de Maori die naast me stond te vissen op een plek waarvan ik wist dat ik er eerder geweest was. De Israëliërs aan wie we onze auto met veel moeite verkochten. Het afscheid op het vliegveld van Melbourne, vanwaar hij doorvloog naar Sydney en ik naar Tasmanië. Te veel om op te noemen, ik kan er een boek over schrijven.

reis

En ook: de ongelooflijke stilte en schoonheid van de Sinaï. De cadans van ‘mijn’ kameel, de smaak van de maaltijden die een Bedoeïen in het zand maakte, de zoete muntthee die we te drinken kregen, de intense kou waarin we ’s nachts onder de sterrenhemel sliepen in al onze kleren, de immense ruimte, de schorpioenvis waarmee ik oog in oog ‘stond’ in de Rode Zee. De hitte, het zweet, de geuren, de zacht golvende lijnen en kleuren van de bergen.

Vanbinnen

Als ik naar mijn dromen kijk, dan is er zeker het verlangen in mij om meer te reizen, bepaalde dingen mee te maken zoals met oorspronkelijke bewoners contact hebben, kennis opdoen, me ontwikkelen tijdens seminars en retreats en me met anderen verbinden op internationale meetings, om maar een paar voorbeelden te noemen. En op momenten dat ik daarover mijmer, komt er ook een stem in mij op die zegt: “Je hoeft helemaal niet te reizen om nog meer te leren. Alles zit al in je.” En verdraaid, die stem heeft gelijk. De grootste inzichten die ik ooit had, de mooiste doorbraken en de eigenaardigste voorvallen beleefde ik altijd vanbinnen, meestal gewoon thuis.

Dat moment in de tuin, aan tafel met een aantal huisgenoten, een buurman die hard aan het timmeren was en er iets klikte… Alles viel samen, hoorde volledig bij mijn wereld. De wereld was ik en ik was de wereld. Niets kon me meer irriteren of uit het veld slaan. Geen oordeel, geen problemen. Dat duurde een paar maanden.

Verwondering

Die nacht waarop ik na een toiletbezoek terug mijn verduisterde kamer inliep en me afvroeg waar dat zacht schijnende licht vandaan kwam. Naar beneden kijkend bleek het uit mij te komen, zo ergens rond de plek van mijn zonnevlecht. Ik constateerde het, trok mijn schouders op en dook mijn warme bed weer in waar ik de volgende morgen terugdacht aan dat moment en me er toen pas over verwonderde.

De ontmoeting en het gesprek met een oeroude leraar in de gedaante van een olifant. De omgeving deed er niet toe, mijn binnenwereld wel. De aankondiging van de komst van mijn zoon, maanden voordat ik zwanger werd… in mij. Een geur waarmee ik in no time terug naar de keuken van mijn oma reis, alsof er nooit 45 jaar tussen heeft gelegen. Het bestaat maar op één plek, je raadt het al…

Sterrenbezoek

Hoe hard mijn hart ook ging kloppen op bepaalde plekken in Nieuw-Zeeland en hoe gigantisch ik ook genoot van de waanzinnige stilte in de Sinaï, nergens is het zo boeiend, avontuurlijk en verrassend en niet te vergeten grenzeloos als hier in mij. Als ik mijn ogen sluit, dan ben ik zo weer terug op al die plekken, voel ik de zon, het zand en het zout op Roaring Beach op Tasmanië, zie ik de dolfijnen weer langs zwemmen vanaf mijn ontbijtplekje aan het strand in Mexico en zit ik met mijn zusje in de Franse zon in het water van een koele rivier kleine beestjes te zoeken. Alsof het allemaal gisteren gebeurde en, als ik dat wil, allemaal op hetzelfde moment.

Maar er is nog zoveel meer te beleven. Mensen ontmoeten alsof ze nooit uit je leven zijn verdwenen, niet zijn overleden en altijd zullen blijven. Ook kun je vanuit je binnenkant veel verder reizen dan waar dan ook in de 3e dimensie en dan ook nog stukken sneller. In een mum van tijd kun je het universum even een bezoekje brengen, sterrenstof, informatie, wijsheid en ervaringen verzamelen uit andere plekken en tijden die tegelijk met de huidige bestaan. Je hebt geen tijdmachine nodig om door de tijd te reizen, je bent zelf een tijdmachine waarin je vanuit het heden naar het verleden en de toekomst kunt reizen en weer terug.

reis

En nu we dan toch meer aan huis gekluisterd zijn, waarom dan niet je eigen ‘wereld’ verkennen, de natuur in jou, je pieken en dalen je grenzen. Welke gebieden zijn er droog en kunnen wel wat mest, water en aandacht  gebruiken? Op welke plekken in jou kun je volop genieten van rijkdom, liefde, warmte en koestering omdat het er zo goed is? Waar kun je zonder problemen doorheen reizen en waar lukt het je niet, zijn er versperringen of doodlopende paden? Zijn er nog totaal onontgonnen gebieden te vanbinnen te ontdekken? En welke delen heb je met veel aandacht bewerkt waardoor ze je iedere keer weer waardevolle oogst te bieden hebben?

Reislust?

Gaat het alweer kriebelen terwijl het enige reisje dat je in deze tijd maakt, een bezoek aan een winkel of het bos is? Wat let je om met jezelf als reiziger én als reisleider op weg te gaan in jouw eigen geest, je lichaam en je ziel? Als je slim bent, neem je nóg iemand mee, namelijk de waarnemer in je die alles zonder oordeel beziet, registreert en jou spiegelt.

In de krochten van je ziel kan je monsters en andere wonderlijke creaturen ontdekken en opjagen, de stilste stilte als een waar medicijn laten ontstaan en aan de lianen slingeren van je eigen gedachtenjungle. Je hart groot, groter, grootst laten worden tot je er de hele wereld in kunt meenemen. Vergeet niet dat alles zich alleen in jou afspeelt. Je draagt de HELE WERELD in je.

Reisadvies

Zeker, er staan nog een paar mooie bestemmingen op mijn verlanglijstje. Reizen is heerlijk. Maar ook neem je altijd jezelf mee, je nukken, je humeur, je gedoe en kun je je op de prachtigste bestemming toch goed shit voelen. De wens om de onbegrensde schoonheid in mijn binnenwereld te blijven ontdekken, is uiteindelijk vele malen groter. Het is de langste reis die ik maak en hetzelfde geldt voor jou, met als start onze geboorte. In tegenstelling tot een mooie én eindige trip met auto, fiets of vliegtuig, zal dit reisavontuur je alleen maar verder brengen en nooit stoppen. Een koffer en tickets heb je niet nodig, alleen dit: een beetje van je tijd en een beetje van je aandacht. Kom, sluit je ogen, sla je innerlijke vleugels uit en reis mee. Waar zullen we elkaar ontmoeten?